5. Η κοσμοχαρμόσυνη Ανάσταση του Χριστού

a.Οι μαρτυρίες και οι «μάρτυρες» της Αναστάσεως.
Η Ανάσταση του Χριστού ως σταθμός του απολυτρωτικού Του έργου είναι το πλήρωμα και η μεγίστη απόδειξη της Θεότητάς Του. Και οι σταυρωτές Του θα τον επίστευαν, έλεγαν, ως Βασιλέα-Θεάνθρωπο, αν είχε τη δύναμη να κατέβει απ’ το Σταυρό, θαυματουργώντας έτσι στον Εαυτό Του και όχι, όπως πριν, στους άλλους! (Ματθ. 27, 42). Η ανθρώπινη αδυναμία και ολιγοπιστία θέλει να βλέπει «σημεία», έστω και αν μη μπορώντας να κατανοήσει τα μυστήρια τα διαστρέφει και τα συκοφαντεί.

Στην περίπτωση όμως του Σταυρικού Θανάτου και της Αναστάσεως του Κυρίου η ανθρώπινη ολιγοπιστία εκδηλώθηκε σ’ όλη της την αδυναμία, ακόμη και από τους πιστούς Μαθητές Του. Αυτοί τουλάχιστο βλέποντας τα θαύματά Του πριν, μεταξύ των οποίων και τρεις νεκραναστάσεις, Τον είχαν πιστεύσει και ομολογήσει ως Θεό. Εντούτοις, αν και επανειλημμένα και ρητά Τον άκουσαν να προλέγει ότι θα θανατωθεί, αλλά και ότι μετά τρεις ημέρες θ’ αναστηθεί, ούτε περίμεναν την Ανάστασή Του, αλλ’ ούτε και πίστευσαν στις πρώτες πληροφορίες των Μυροφόρων γι’ Αυτήν. Αντίθετα, τα λόγια τους τους εφάνηκαν «ωσεί λήρος»! Ακόμη και όταν Τον είδαν οι δέκα ανάμεσά τους, ενώ ήσαν ασφαλισμένες οι πόρτες τους, Τον ενόμισαν για φάντασμα! Αλλά και πάλι, ενώ οι δέκα εβεβαίωναν τον απόντα Θωμά χαρούμενοι: «εωράκαμεν τον Κύριον!», εκείνος απιστούσε επίμονα και ζητούσε προσωπικά πειστήρια. Και βέβαια είδε, εψηλάφησε, επίστευσε και προσκύνησε τον Αναστάντα με τη συγκινητική ομολογία του: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!». Αλλά και άκουσε τον έλεγχο της απιστίας και το μακαρισμό της απλής πίστεως: «… Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20, 19-29).

Ακριβώς λοιπόν για να θεραπεύσει ο Φιλάνθρωπος την ανθρώπινη ολιγοπιστία και αδυναμία, δεν αρνήθηκε τα πειστήρια. Έτσι, «παρέστησεν Εαυτόν ζώντα μετά το παθείν Αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού» (Πραξ. 1, 3). Υπήρξαν τόσες πολλές οι εμφανίσεις Του, σε τόσα πολλά πρόσωπα, σε ποικιλία τόπων και περιστατικών αι πάντοτε την ημέρα, ώστε να μη μένει και η παραμικρή αμφιβολία για την αυθεντικότητα και ιστορικότητα της Αναστάσεώς Του. Θα είναι πλέον υπεραρκετή και για τους ολιγοπίστους η βεβαιότατη και ισχυρότατη «μαρτυρία» τόσων αυτοπτών και αυτηκόων, οι οποίοι στις απαγορεύσεις, τις απειλές, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, για να μην κηρύττουν τον Αναστάντα ως Θεός και Σωτήρα του κόσμου, απαντούσαν: «Ου δυνάμεθα ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν» (Πράξ. 4, 20).

β. Το νόημα και οι καρποί της Αναστάσεως.
1. Το νόημα της Αναστάσεως είναι η κατάργηση της αμαρτίας και του θανάτου και η δωρεά της καινής και αιώνιας ζωής του ανθρώπου κοντά στην Πηγή της, τον Τριαδικό Θεό. Αντίθετα, χωρίς την Ανάσταση του Χριστού η ζωή του ανθρώπου δεν έχει κανένα νόημα, όπως παραδέχονται ιδιαίτερα και οι άθεοι «Υπαρξιστές». Ακριβώς το θέμα τούτο αναπτύσσει με ακαταμάχητα επιχειρήματα ο πρώην φοβερός διώκτης των πιστών του Αναστάντος, ο Απ. Παύλος, του οποίου η «επιστροφή» οφείλεται σε θαυμαστή και ιστορική οπτασία του Αναστάντος, που γι’ αυτό και την επικαλείται πολλές φορές. Το συμπέρασμα τόσο της «μαρτυρίας», όσο και της «θεολογίας» του Απ. Παύλου είναι ότι η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση των νεκρών-ανθρώπων είναι αλληλένδετες. Έτσι, η Ανάσταση του Χριστού είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, το οποίο ακριβώς είναι και η βεβαίωση και εγγύηση και της αναστάσεως των νεκρών.

2. Εξάλλου, ενώ η ανάσταση των ανθρώπων είναι μελλοντικό γεγονός, όμως με την Ανάσταση του Χριστού αρχίζει να πραγματοποιείται απ’ αυτή τη ζωή. Όπως η αμαρτία και ο θάνατος έχουν στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου προοδευτική φθοροποιό και νεκροποιό ενέργεια, έτσι και η δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού. Κανοποιεί, αφθαρτίζει και απαθανατίζει τον πιστό άνθρωπο απ’ την παρούσα ζωή, όπου γίνεται η «πρώτη ανάσταση». Αυτή η «πρώτη ανάσταση» σαν σπορά και εμβόλιο γίνεται κατά το Άγιο Βάπτισμα, που είναι η συμβολική, αλλά πραγματική συμμετοχή του πιστού στο Θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Κατά τη «βάπτιση»-κατάδυση στην Ι. Κολυμβήθρα πεθαίνει και θάπτεται ο αμαρτωλός, «ο παλαιός άνθρωπος», και κατά την ανάδυση-έξοδο ανασταίνεται «ο καινός άνθρωπος ο κατά Θεόν κτισθείς» (Εφ. 4, 24), ενδεδυμένος τον Ίδιο το Χριστό: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούια». Η ζωή του πιστού μετά το Άγ. Βάπτισμα και το Χρίσμα πρέπει να είναι χριστοειδής, αγία. Αυτή η αγιότητα σ’ όλες της τις μορφές είναι ακριβώς η «πρώτη ανάσταση», η οποία αυξάνεται και καρποφορεί και φθάνει στη σχετική και κατά χάρη «θέωση». Δηλ. η δυναμική (όχι στωική) απάθεια των Αγίων, τα διάφορα χαρίσματα, και μάλιστα το θαυματουργικό, η αφθαρσία του σώματός τους μετά θάνατον, η ευωδία και μυροβλυσία των Αγίων Λειψάνων, οι ιάσεις και τα θαύματά τους, όλα αυτά είναι καρποί της Αναστάσεως του θεανθρώπου, είναι η θεανθρωποίηση του ανθρώπου απ’ αυτή τη ζωή.

3. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το κοσμοχαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού στην καθαυτό αναστάσιμη Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν είναι μια ανάμνηση ή αναπαράσταση απλώς του μεγαλυτέρου γεγονότος της ζωής του θεανθρώπου. Ταυτόχρονα και αχώριστα είναι και η ζωντανή συμμετοχή και κατοχή, η επέκταση και αιώνια παράταση της παρουσίας του Αναστάντος μέσα στην Εκκλησία Του, που είναι ακριβώς το αναστημένο και θεωμένο Σώμα Του με Κεφαλή Αυτόν τον Ίδιο. Γι’ αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Ανάσταση, ως πραγματική συμμετοχή των πιστών στην αναστημένη ζωή του Χριστού, είναι μια αδιάκοπη δοξολογία και ψαλμωδία χαρμόσυνη της «Ημέρας» που ανέτειλε και λάμπει το «ανέσπερον Φως» και διαρκεί αιώνια! «Αύτη η κλητή και αγία Ημέρα… Εορτών εορτή και πανήγυρίς εστι πανηγύρεων, εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας»! (Ειρμός Η΄ Ωδής Πάσχα).

4. Αυτή ακριβώς είναι και η ασύγκριτη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και οποιασδήποτε ψευδοθρησκίας ή φιλοσοφίας ή ηθικοκοινωνικής «θεωρίας». Γιατί καμμιά απ’ αυτές τις ανθρώπινες επινοήσεις δεν πιστεύει και δεν ζει το αποκλειστικά χριστιανικό δόγμα της Αναστάσεως του Χριστού, που είναι η «απαρχή» και η εγγύηση και της καθολικής αναστάσεως των ανθρώπων. Γι’ αυτό και χωρίς τη ζωντανή πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών δεν υπάρχει ούτε Χριστιανισμός ούτε Χριστιανός. Όλες οι αλήθειες του Χριστιανισμού στηρίζονται στην «κοινήν Ανάστασιν», που, αν είναι «πλάνη», γιατί να μην είναι «πλάνες» και πάντως άχρηστες και όλες οι άλλες αλήθειες;